,,WIELKA PANI" to program poetycko-muzyczny złożony z poezji Karola Wojtyły i skomponowanej specjalnie do niej przez Janusza Strobla muzyki. Tytuł pochodzi z jednego z wywiadów, w którym Ojciec Święty powiedział: „Poezja, to WIELKA PANI, której się trzeba całkowicie poświecić. Obawiam się, że nie byłem wobec niej zupełnie w porządku"...
Ten koncert na polskiej scenie teatralno-muzycznej stanowi wydarzenie wyjątkowe i niepowtarzalne, a jubileusz 25-lecia pontyfikatu Jana Pawła II wydaje się doskonałym momentem na jego prezentowanie.
Teksty wierszy, które zostały wybrane do koncertu, są mądrą i pełną ciepła refleksją nasyconą zwykłymi, ale najsilniejszymi emocjami, są rozmową o życiu - jego sensie, wartościach, niepokojach, małych i wielkich radościach oraz pytaniu, które dotyczy wszystkich, bez względu na orientacje polityczne, wyznanie czy status społeczny: jak i po co żyć. Treści te zamknięte są w słowa, które wyszły spod pióra najważniejszej bodaj dla współczesnych Polaków postaci - największego autorytetu moralnego i najbardziej znanej w świecie Osoby, która ma odwagę przypominać współczesnemu człowiekowi prawdy proste i podstawowe, choć czasem niełatwe do zaakceptowania. Idealnie zgrana z wierszami muzyka stanowi rodzaj pomostu między Słowem a Odbiorcą. Stworzona została z wielkim wyczuciem potrzeb współczesnej widowni, a przynajmniej jej części spragnionej rzeczy głębokich, nowoczesnych formalnie, słowem awangardowych, których nurt biegnie zawsze o krok wcześniej niż wydarzenia wypełniające dzisiejszą ofertę kulturalną.
Do wysokiej oceny artystycznej koncertu przyczynia się także bezbłędny profesjonalizm wykonania przez artystów, z których każdy jest wybitną osobowością twórczą, tu zgranych w jeden doskonale brzmiący instrument...
 

...Gdy dokoła mówią językami, słyszę, jak narastały pokolenia,

Wnosząc do skarbca swej ziemi rzeczy stare i nowe –

Ziemia stała się łożyskiem świateł zapalonych głęboko w ludziach, 

Płynęły wciąż jednakowo te same rzeki i wciąż na nowo opływał ziemię 

Strumień mowy wzbierający historią.

Wody rzek zbiegały ku dołowi, strumień mowy dążył w stronę szczytu.

Szczytem był każdy człowiek wyrastający z tej ziemi i każdy nim jest – 

Równocześnie szczyt wznosi się ponad każdym i ponad wszystkimi, 

Wznosi się coraz stromiej i coraz głębiej zapada w sumienia...